ใน ยามที่เราโดนยิงนำในครึ่งแรก เรา ก็ยังเชื่อมั่นว่าเราต้องยิงคืนได้
ในนาทีที่ 87" ในที่สุด เราก็ได้ประตูตีเสมอ ช่วง เวลาแห่งการต่อสู้ใกล้จบลง กรรมการยกป้ายที่ดูเบาหวิวขึ้น
พร้อม กับตัวเลขที่ปรากฏให้ทุกสาตาจ้องมอง ทดเวลา 4 นาที ผล น่าจะออกมาเสมอ ทุกคนหวังอย่างนั้น
แม้ กระทั่งกองเชียร์ของกอแระก็ตามที แต่สิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น กลับเกิดขึ้นจนได้
ใน นาทีที่ 3" ของการทดเวลาเจ็บ แฟน บอลเฮอย่างบ้าคลั่ง เพราะได้เห็นชัยชนะอยู่ตรงหน้า และทำให้กองเชียร์อีกฝ่าย แทบ ทรุดทั้งยืน ทุกคนต่างอยู่ในความเงียบงัน แต่ผู้ที่อยู่ในความเงียบงันนั้น กลับ ไม่ใช่กองเชียร์คู่แข่งของทีมเชียร์รายยูไนเต็ดเหมือนทุกครั้ง แต่กลับเป็นเราเอง
ผม เหลือบไปมองผลการแข่งขันบนบอร์ดไฟฟ้าที่ดูสูงชันนั้น ด้วยความมึนงง ขาผมแทบไม่มีแรงยืน จน ต้องเอามือที่สั่นเทา ยันตัวเองโดยใช้รั้วกั้นในโซน ออเร้จพาวเวอร์ต่างขาของตัวเอง
เวลา เหลือ ..... 1 นาที ผมเริ่มดูเวลาในมือถือ หันไปมองสีหน้าของกองเชียร์ทุกคน ต่าง ก็หมดหวัง และแทบยืนไม่อยู่ เช่นเดียวกับนักเตะในสนาม ที่ ล้มตัวลงนอนสารภาพว่าจิตใจอ่อนล้าและพ่ายแพ้โดยสิ้นเชิง
แต่ กลับกัน เมื่อไม่มีเวลาให้เสียใจ จึงต้องลุกขึ้นสู้ด้วยแรงกายที่อ่อนล้า อาศัย หัวใจส่วนลึกที่มีความหวังและ "ศรัทธา" ให้ออกมาในช่วงที่เหลือ การ เตะเริ่มเกมเริ่มต้นขึ้นกลางสนาม เวลาเริ่มนับถอยหลังสู่หนทางแห่งความพ่ายแพ้ นัก เตะเชียงราย ผู้มีกำลังฮึดสู้ขึ้นมาในช่วงที่เหลือเพียงน้อยนิด
แฟน บอลทุกคน แทบทุกคนยืนขึ้นให้กำลังใจนักเตะเฮือกสุดท้าย บาง คนก็ไม่กล้าที่จะดูต่อ นั่งหมดแรงกุมหน้า และเริ่มน้ำตาซึม สต๊าฟ โค้ด ทีมงาน และ ออเร้จพาวเวอร์ทุกคน ต่างส่งพลังไปให้นักเตะ คน ที่ยืนข้างๆผม มองดูแต่นาฬิกาตัวเอง และบ่นพึมพัมว่า.....
"เรา ต้องทำได้ เราต้องทำได้ เราต้องทำได้ อยู่อย่างนั้นตลอดเวลา"
นัก เตะเลี้ยงบอลเข้าสู่ประตู เหมือนคนที่ยืนมือขึ้นเหนือน้ำ หวัง ได้เกาะกิ่งไม้ให้รอดตายจากสายน้ำที่เชี่ยวกราด ปี้ดดดดดดดดดด......เสียงนกหวีดดังขึ้น พร้อมกับนักสู้กว่างโซ้งที่ล้มลงไป เพราะถูกทำฟลาว์! ได้ฟรีคิก! กองเชียร์กว่างโซ้งทุกคนกว่าหมื่นคน ลุก ขึ้นมาเชียร์พร้อมกันโดยไม่ต้องขอให้ทำเหมือนทุกครั้ง
เคร้ง! ลูกยิงฟรีคิกวิ่งชนเสาร์ เด้งคาบเส้นโกล์ ดูเหมือนได้ทั้งสองทาง เข้า และไม่เข้า แต่ ความชัดเจนก็เกิดขึ้น เมื่อนักเตะใจสู้แห่งกว่างโซ้งมหาภัย วิ่งเข้าไปซ้ำ ท่ามกลางความตกใจของนักเตะกอแระพิฆาต
ซวบบบบบบบบบบ! ลูกเข้าไปนอนแน่นิ่งอยู่ในตาข่าย
กอง เชียร์กว่างโซ้งลุกขึ้นมาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง และกระโดดจนพื้นสะเทือน ออเร้จพาวเวอร์เก็บอาการไม่อยู่ กระโดดลงไปข้างสนาม วิ่งเข้าสวมกอดกัน บางคนก็ไม่ได้รู้จัก แต่ร่วมยินดีด้วยกันราวกับเป็นเพื่อนกันมานานนับสิบปี
นักเตะมี "ศรัทธา ในตัวเองและกองเชียร์" กองเชียร์มี "ศรัทธา ต่อนักเตะ ทีมงาน ผู้บริหาร และสต๊าฟโค้ด"
เพียง
แต่เรามีความ เชื่อมั่นใน "ศรัทธา"
ไม่ ว่าผลจะออกมาอย่างไร
แพ้ เสมอ หรือ ชนะ
แม้ จ ะ0 แต้ม 1 แต้ม หรือ 3 แต้ม
แต่ นี่มันก็คือ "ศรัทธา" ของ "พวกเรา" อย่างแท้จริงครับ!
ขอขอบคุณท่าน kurenai สำหรับบทความดีๆ ครับ
|
